Wracam po dłuższej nieobecności. W międzyczasie to i owo przeczytałam i obejrzałam. Siłą rzeczy przyplątują się jakieś refleksje.
Życie potrafi ze zdwojoną siłą przypomnieć jak bardzo jest kruche, jak nie warto zatracać się w biegu, odkładać na później niektóre marzenia. Podziwiam ludzi, którzy mają śmiałość i siłę realizować swoje pragnienia, nawet te szalone w oczach innych.
Z marzeń wyrósł pałac idealny, wspomniany tu kiedyś przeze mnie. Z marzeń urodziła się malutka wyspa na Adriatyku, miała stać się nowym państwem na mapie i całkiem poważnie potraktowały ją: ONZ i Rada Europy (orzekła, że nie może doprowadzić sprawy do końca, bo wyspa jest poza wodami europejskimi, uznała ją pośrednio za suwerenne państwo). O tej historii głośno było w latach sześćdziesiątych XX wieku.
Giorgio Rosa - pełen fantazji, zwariowany, "świeżo upieczony", włoski inżynier zapragnął wolności i z pomocą przyjaciela zbudował kawałek "lądu" na morzu, na wodach niczyich. Zapewne nie przewidział tempa jakiego nabrały wydarzenia. Na wyspie pojawił się rozbitek, a zaraz po nim kaowiec - bezpaństwowiec, który sprowadził rzesze turystów. Do stałych mieszkańców dołączyła 19-letnia dziewczyna.
Ostatecznie wyspa dostała imię Róży. Przyjęto, że językiem urzędowym jest esperanto, prezydentem został Giorgio Rosa. Powstała flaga, herb, poczta, znaczki, waluta (milo) i paszporty dla garstki obywateli posiadających nie mniejszą fantazję niż Giorgio. Z różnych stron świata zaczęły napływać prośby o nadanie obywatelstwa.
We włoskim rządzie pojawiła się konsternacja. Wyspa Róży leżąca w okolicy Rimini, krok od morskiej granicy Italii stała się kłopotem...
Tę niezwykłą historię opowiada pogodny film z 2020 roku. Obejrzałam i bardzo go polecam (TU Netflix pokazuje zwiastun). Domyślam się, że niektórych całkowicie pochłaniają przygotowania przedświąteczne, myślę jednak, że warto zrobić sobie chwilkę przerwy.
Życzę miłego weekendu!
Wyspa Róży na fotografii z 1968 roku
Rząd Wyspy Róży przyjął, że hymnem Republiki będzie fragment z romantycznej opery "Latający Holender" Wagnera. Steuermann! Laß die Wacht! - Sterniku porzuć wachtę, sterniku chodź do nas...
W tekście (poza oryginalnym zdjęciem z lat 60.) są screeny z filmu "Wyspa Róży".
Cieszę się, że wróciłaś do zdrowia i - do nas! 👍🏻 Dbaj o siebie!
OdpowiedzUsuńA fantazji ludziom nie brakuje...😁
Och, nie brakuje. Niekiedy zaskakującej fantazji.
UsuńPozdrawiam serdecznie i życzę dużo zdrówka. 😘
Świetna historia, ktora świadczy, że ludzie mają nieograniczona fantazję!
OdpowiedzUsuńAle nie mam Netflixa to filmu nie obejrzę! Cieszę się, że w końcu jesteś, bo już się martwiłam! Ciepłe z Puchatym ślę!
Dziękuję, Fusilko, że o mnie pomyślałaś. I ja Ci Ciepłego i Puchatego podsyłam. 😘
UsuńA co do filmu. Zaliczyłam go do ulubionych (na pewno jeszcze raz go kiedyś obejrzę, żeby się pouśmiechać). Spojrzałam z ciekawości i widzę, że jest też na www.cda.pl i na pewno też w innych miejscach.