Bo ponarzekać każdy może

 

 

 Pobiegałam sobie dziś po YouTube. Ot tak, żeby się oderwać od powagi. Skakałam sobie z piosenki na piosenkę kabaretową i hop! - wskoczyłam na opolskie wspomnienie kabaretonu. Satyra postanowiła rozruszać myśli, a one jakby na to czekały... 

- Śpiewać każdy może,  trochę lepiej, lub trochę gorzej, ale nie oto chodzi, jak co komu wychodzi - zaintonował pan Stuhr.

- A o co? A o co chodzi? - dopytywały się natrętnie (myśli).

- De gustibus non disputandum est - odpowiedziałam, ale one nie skapitulowały. 

- A kto mówi o gustach?! - krzyczały. - My nie o tym, czy ładne, czy brzydkie. My o jakości! My o poziomie! My o Sztuce!

 I rozbiegły się rozochocone myśli, i prześlizgiwały się po "elytach" wgryzających się w elity nie tylko estradowe, artystyczne, ale i polityczne... i wszystkie pozostałe. I jak się zaczęły przyglądać, doszły do wniosku, że poprzeczka spadła, ale niekoniecznie wielu chętnych  rwie się, żeby ją podnieść.

 Aleksander hrabia Fredro zauważył rzecz jego zdaniem dziwną: "im mniej wielkich ludzi, tym więcej pomników i medali". Czy mnie to też dziwi?...

 

 No i to by było na tyle.  Parafrazując: ponarzekać każdy może, trochę lepiej, lub trochę gorzej, ale nie o to chodzi, co z tego wychodzi... Czasami człowiek musi, inaczej się udusi...

 

Poniżej satyra doskonale wyśpiewana przez Jerzego Stuhra 43 lata temu, od tego czasu nic a nic nie straciła z aktualności. 

 

Na pewno sobie poradzę.
Stoję przy mikrofonie,
Niech mnie który przegoni,
Różne sceny, brygady,
Już nie dadzą mi rady,
Bo ja się wcale nie chwalę,
Ja po prostu niestety mam talent.
Jak człowiek wierzy w siebie,
To cała reszta to betka,
Nie ma takiej rury na świecie,
Której nie można odetkać
Wejść na estradę i zostać,
Cała reszta to rzecz prosta.
A ja wiem co jest grane,
Dlatego tutaj zostanę...

 

YouTube