Sierpniowe wspomnienie z miasta Dantego i Beatrycze

Florencja - Bernardo Bellotto

 

  Opowiedziałam o swoich podróżach w książkach. Bywałam w miastach, w których niestrudzone duchy przeszłości przemykają  się ulicami, strzegą z całych sił atmosfery stworzonej dawno temu. Przy odrobinie chęci można ją poczuć wszędzie, bo każde miejsce ma swoją historię czy legendę, która każe przymknąć oczy, żeby móc je szerzej otworzyć i dostrzec więcej.

 Lubię wracać do wspomnień Elina Pelina z Florencji. Może dlatego, że jest mi bliskie jego spojrzenie na zakątki świata, a i myśli przywołujące obrazy z minionych czasów nie są mi obce.

 Fragmenciki z florenckiego wieczoru bułgarskiego pisarza - klasyka przetłumaczyłam poniżej dla ciekawych literatury południowego krańca Europy i ciekawych bałkańskiej duszy.

 Wspomnienia to dobry sposób, żeby poznać ludzi i dostrzec, że nawet jeśli mentalnie trochę się od nas różnią, w ich charakterze tkwią te same cechy, towarzyszą im te same odczucia - wbrew opiniom miłośników dzielenia świata.

 

Florencja XIX w - Francesco Corsi

 

 Florencja to miasto, w którym urodził się posąg Dawida - chyba najsłynniejsza rzeźba mistrza Michała Anioła. Florencja to także miasto Dantego i Beatrycze. Nie mogłam więc odmówić sobie przypomnienia kilku słów włoskiego poety.

 Ukazała się w szacie barwy najszlachetniejszej, skromnego i zacnego szkarłatu, przepasana i zdobna, jak jej młodziuchnemu wiekowi przystało. W tejże chwili, powiadam prawdziwie, duch żywota mieszkający w najskrytszej komorze serca, zadrżał tak mocno, że odbiło się to gwałtownie w najmniejszych drobinach pulsu. Odtąd Amor owładnął mą duszą, która niezwłocznie z nim się zaręczyła i objął nade mną taką władzę i panowanie, wzmożony siłą płynącą z wyobraźni, że zniewolił mnie spełniać wszystkie swoje życzenia. Nakazywał mi po wielokroć, abym szukał widoku tego młodziuchnego anioła.

 Tak opisał Dante Alighieri pierwsze spotkanie z miłością swojego życia.

 

Florencja - Dante i Beatrycze (pocztówka 1900-1903 r.)

 Chciałam dziś pokazać Florencję na obrazach z przełomu XIX/XX wieku, bo taką ją widział Elin Pelin. Wspomnienie florenckiego wieczoru pojawiło się po powrocie z Italii w 1905 roku. Razem z innym bułgarskim pisarzem i malarzem, Elin Pelin odwiedził miasto przy okazji pobytu na wystawie malarskiej w Wenecji.

 

Florencja - 1911 rok

 

 Oddaję głos bałkańskiemu pisarzowi.

 ...

 ...

 Kręta uliczka między gajami oliwnymi zamkniętymi za wysokimi, murowanymi ogrodzeniami, wprowadziła nas na szeroki plac.

 Sierpniowy upał był już w agonii i Florentyńczycy szybko zapełniali ulice, spiesząc zobaczyć jak zgasi go chłodny oddech nocy. Z ogrodów parkowych powiała pachnąca wiosną świeżość. To wieczne tchnienie zielonej Italii.

 Przed nami Florencja otoczona rozkosznym wieńcem apenińskich szczytów. Florencja z pałacami, kościołami, pomnikami, monumentami - cała jak ogromna i szorstka, kamienna tablica, na której los człowieczy wyrył swoje stare i wiecznie młode dzieje.

 Słońce zachodziło. W nieruchomych oczach Nocy, rzeźby z brązu, wydawał się pojawiać błysk życia. Miałem wrażenie, że ech! teraz się obudzi, wyprostuje się z otwartymi ramionami zwróconymi ku miastu i metalowe serce zadrży z miłości.

 Siedziałem na kamiennej ławce naprzeciw tej dziwnej figury, myślami przeniesiony do dalekich, minionych czasów, w których żył mistrz Michał Anioł.

 Stawało się coraz ciemniej. Gdzieś odezwała się wesoła melodia. Deszcz dźwięków spadł na cyprysy i zaszumiał ich gałązkami. Przylepieni do siebie zakochani powoli spacerowali po placu, a słodkie, miłosne szepty połykała muzyka.

 Po drodze mignęła mi kobieca sylwetka w bieli. Trochę dalej ta sama biała i strojna kobieca postać rozmawiała z inną młodą panną. Zbliżyliśmy się. Jedna z nich, z czarnymi, płomiennymi oczami opowiadała coś przyjaciółce, śmiejąc się słodko. Na jej marmurowej szyi, jak czarny ptak przysiadły rozkoszne włosy, lekko przewiązane niebieską wstążką.

 - Dobry wieczór, Beatrycze! - powiedziałem po włosku.

 Odwróciła się szybko i z gracją ukłoniła. Ona domyśliła się, że jestem cudzoziemcem, a ja domyślałem się, że zdziwione spojrzenie pyta: skąd znam jej imię? Ach, czy ta śliczna Italianka w bieli, spacerująca pod cyprysami w wieczornym półmroku, mogłaby nie nazywać się Beatrycze?

 Kamiennymi schodami wypełniającymi ciasną uliczkę, szliśmy w kierunku centrum, powoli i w milczeniu, jakbyśmy mieli wkroczyć do chramu w magicznym mieście. Myślałem o Beatrycze i zdawało mi się, że gdzieś miedzy cyprysami widzę otulonego togą Dantego, zamierzającego spotkać się z nią i pokłonić.

 Jaka czysta, jaka święta miłość! Czy istnieje i czy istniała taka miłość? Może to, co wyśpiewał Dante było tylko marzeniem, tylko snem? 

Tłumaczenie z języka bułgarskiego © Skarlet B.I.