Podróż do Ciemnogrodu

  Do scenariusza pisanego przez Życie prozą, od czasu do czasu trzeba wprowadzać własne poprawki. Dorzucam więc między wierszami trochę poezji, trochę muzyki, trochę humoru i robi się ciekawiej.

 Co pewien czas wracam na oficjalną stronę Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. I dziś tam zawędrowałam, i zastanawiałam się chwilkę co by tu wtrącić do prozy Życia...

 Mam! W towarzystwie Chryzostoma Bulwiecia wyruszam w podróż do Ciemnogrodu.

Taką jesienią, gdy liście lecą,

chętka na podróż bierze.
Bulwieć w atlasach szuka ze świecą.
O, Ciemnogrodzie, gdzieżeś?

  Jesienią odkrył Guglielmo Mezzo
  Wyspę łotrów Panteję;
  Bulwieć też mógłby odkryć co nieco,
  np. Ciemnogród gdzie jest.

Przez siódme góry

Więc sakum-pakum
puścił się w teren.
Księżyc odmieniał
rogi jak jeleń.

Minęła jesień
druga i trzecia:
wciąż cień na szosach:
to cień Bulwiecia;

i jeszcze drugi,
i ogon wisi,
coś niby lisi,
niby nie lisi.

Bulwieć miał nieraz
przeprawy trudne:
to Rzeki Siódme;
to Góry Siódme;

gdzie rak zimuje;
i gdzie pieprz rośnie;
widział Feniksa;
i łąki Ośle;

nawet odwiedził
znany po części
straszny Przylądek
Zielonej Gęsi. 

Pierwszy widoczek

A stamtąd udał
się w podróż dalszą.
Patrzy: postaci
jakoweś walczą.

Gęby perfidne.
Spojrzenia tępe.
- Z czym to walczycie,
bracia? - Z postępem.

- A jak wam leci?
- Jak to jarmarek:
raz kapnie deszczyk,
a raz dolarek.

w walce nam sił do-
daje piosenka
z refrenem VIVAT
TRZECIA WOJENKA.

Niewątpliwie u celu podróży

Bulwieć na sobie
poprawił odzież:
— Teraz na pewnom
jest w Ciemnogrodzie.

(...)

Przez okno widać
gwiazdeczkę z nieba;
szlafmyca, nocnik,
wszystko jak trzeba.

Mamo, jak rzewnie!
Tato, jak cudnie!
Kiedy się zbudził,
było południe.

Umył się. Z szynką
zjadł trochę groszku
i na wizytę
udał się do szkół.

Ciekawe, co też
w tym Ciemnogrodzie
studiuje złota,
kochana młodzież.

Z katedry upiór
zdobny siwizną
nauczał magii
i okultyzmu.

Inny profesor
(z łagodną twarzą)
miał kurs dywersji
i sabotażu.

Nad nim sentencja
wisiała śliczna:
SZKOŁA BYĆ WINNA
APOLITYCZNA.

Dyrektor szkoły,
wpół niewidomy,
twierdził, że WSZECHŚWIAT
JEST NIERUCHOMY;

że WSZYSTKO STOI,
NIE MA SPRZECZNOŚCI.
Bo bardzo lubił
NIERUCHOMOŚCI.

Wciąż w żółtym palcie,
jak duch, w swym biurze
pisał swój traktat
„Przeciw Naturze”.

- Dziękuję! - Bulwieć
powiedział mistrzom
i poszedł zwiedzać
Ciemnogrodziszcze.

(...)

Ciemnogród nie zna
publicznych latarń,
bo każdy ze swoją
latarnią lata.

Każda latarnia,
choć wielki to kram,
ma swój futerał
oraz monogram.

A gdy pomylą
się monogramy,
wszystko się leje
po łbach latarniami,

tłuką latarnie
w bydlęcej złości,
no i Ciemnogród
stoi w ciemności.

A mostów nie ma.
Każdy cichutko
rżnie przez Ciemnawkę
prywatną łódką.

Orkiestr też nie ma
z tym strasznym brzękiem.
Każdy gra w domu
na własną rękę.

O tęsknocie 

Szedł ulicami
ciemnogrodzkimi
Bulwieć Chryzostom.
Wieczór się czynił.

(...)

Jest w Ciemnogrodzie
niewąska wieża.
Na wieży stoi
rodzaj rycerza,

który w pogodę,
a i na deszczach
patrzy, czy Biały
Koń nie nadjeżdża.

A gdyby zjawił
się w jakiejś stronie,
rycerz ma sygnał
dać na puzonie;

wtedy Ciemnogród,
rajce i ludność
hymn odśpiewają,
kantatę cudną:

 Hymn ciemnogrodzian

„Aczkolwiek świat idzie do przodu,
My go ciągnijmy w tył,
Synowie my Ciemnogrodu,
Walczmy z postępem co sił!”

Hymn ten dla wprawy
też ćwiczą czasem:
baby sopranem,
mężczyźni basem;

bardzo prześlicznie
śpiewają oni,
a Lis przygrywa
na fisharmonii.

 

Tu jest oficjalna witryna K.I. Gałczyńskiego i tu znajduje się cała historia podróży Chryzostoma Bulwiecia do Ciemnogrodu.