Piekło na ziemi

Każde życie ma swój kres,
Nie warto być uległą,
Jeśli moje życie ma zależeć od poddania,
Nic mi po takim zniewolonym Życiu.
Niech nawet pada złoty deszcz,
Powiem wtedy niebu:
Nic mi po takim deszczu.

 Te słowa są na wstępie książki, którą przeczytałam kilka lat temu - wstrząsającej książki-pamiętnika dziewczyny mieszkającej w Kabulu podczas rządów talibów. Ona - pozbawiona możliwości uczenia się, matka lekarz - jak każda kobieta pozbawiona możliwości wykonywania zawodu i ojciec - właściciel firmy - przeżyli koszmar. 

 Ta historia jest przestrogą dla wszystkich powierzających swoje losy żądnym władzy fanatykom uznającym za słuszną jedną, własną religię (i nie ma znaczenia, jaka ta religia jest). Autorka dedykuje swój pamiętnik kobietom. Rzecz dzieje się w Afganistanie, ale to wcale nie znaczy, że nie może wydarzyć się w europejskim kraju. Ostatnie dni pokazały, że i tu można potraktować panie instrumentalnie. Ludziom, którzy chcą narzucić innym własne poglądy i religię, do talibów jeszcze dość daleko, ale kierują się w tę samą stronę. Nie akceptują inności (innego wyznania,  orientacji seksualnej, innego spojrzenia na świat), mają zakusy pisać na nowo historię.

 Podczas mojej prasówki trafiłam na skandaliczne słowa wypowiedziane przez dzisiejszego ministra edukacji: Brońmy rodziny przed tego rodzaju zepsuciem, deprawacją, absolutnie niemoralnym postępowaniem. Brońmy nas przed ideologią LGBT i skończmy słuchać tych idiotyzmów o jakichś prawach człowieka czy jakiejś równości. Ci ludzie nie są równi ludziom normalnym i skończmy wreszcie z tą dyskusją.

 Żadne wyjaśnienia i usprawiedliwienia mnie nie przekonują, bo teksty o podobnej wymowie nie są rzadkością w ustach trzymających władzę i niewątpliwie jakieś skojarzenie spowodowało, że przypomniała o sobie dawno temu przeczytana książka.

 Przerażające jest to, że są na świecie ludzie, którzy z sadystyczną przyjemnością tworzą dla innych piekło na ziemi, czasem zaczyna się to niewinnie... często kończy się tragicznie - dla obu stron.

 ©

Skarlet B.I.

październik 2020 r. 

"Ukradziona twarz" Mieć 20 lat w Kabulu 

krótki fragment z książki

 

 W czwartek szesnastoletnia Latifa zdała wstępny egzamin na wydział dziennikarstwa. Nie sądziła, że jej dalsza nauka okaże się niemożliwa. W piątek, 27. września 1996 roku kuzyn  przyniósł wiadomość do jej rodzinnego domu: Już weszli! Zajęli Kabul! Talibowie są w Kabulu!

 Nowy rząd nie zwlekał, już następnego dnia wydano rozporządzenia:

W kraju panować będzie teraz ustrój całkowicie islamski.

Żaden lekarz-mężczyzna nie ma prawa dotykać ciała kobiety pod pretekstem badania.

Dziewczęta i kobiety nie mają prawa pracować poza domem.

W razie konieczności wyjścia z domu, wszystkim kobietom musi towarzyszyć mahram (ojciec, brat lub mąż).

Komunikacja miejska wyznaczy oddzielne autobusy dla kobiet i mężczyzn.

Mężczyźni muszą zapuścić brody i przycinać wąsy zgodnie z szariatem.

Mężczyźni muszą nosić na głowie turban lub białą czapkę.

Zakazuje się noszenia garniturów i krawatów. Obowiązuje tradycyjny strój afgański.

Kobiety i dziewczęta będą nosić czadri.

Zakazuje się noszenia przez kobiety i dziewczęta ubrań w jaskrawych kolorach pod czadri.

Zakazuje się używania lakieru do paznokci i pomadek do ust oraz malowania twarzy. 

 W kolejne dni, o tej samej porze, nowe dekrety płynęły z radia, skandowane przez ten sam groźny głos, w imię szariatu:

Zabronione jest wywieszanie zdjęć ludzi i zwierząt.

Kobiety nie mają prawa korzystać z usług krawców męskich.

Dziewczęta nie mają prawa rozmawiać z młodzieńcami. Winni uchybienia temu zakazowi będą sobie niezwłocznie poślubieni.

Rodziny muzułmańskie nie mają prawa słuchać muzyki, nawet podczas uroczystości ślubnych.

Rodzinom zabrania się fotografowania i nagrywania filmów wideo, nawet podczas ślubu.

Zabrania się zaręczonym dziewczętom uczęszczania do salonów piękności, nawet podczas przygotowań do ślubu.

Wszyscy niemuzułmanie, Hindusi i Żydzi muszą nosić żółte ubrania lub żółtą chustę. Na domach muszą wywiesić żółtą flagę, żeby można je było rozpoznać.
Wszystkim sprzedawcom zabrania się sprzedaży napoi alkoholowych.
Sprzedawcom zabrania się sprzedaży bielizny damskiej.
Zabronione jest gwizdanie, posiadanie czajników z gwizdkiem.

Zabronione jest posiadanie psów i ptaków.
Kiedy policja karze kogoś za wykroczenie, nikt nie ma prawa zadawać pytań ani krytykować.

Książka ta jest opowieścią o tym, co przeżyła moja rodzina w odległej i niedawnej przeszłości w moim kraju, Afganistanie. Mam nadzieję, że posłuży ona za klucz innym kobietom, tym, którym zamknięto usta, które skrywają swoje przeżycia w sercu i w pamięci. Dedykuję ją wszystkim afgańskim dziewczętom i kobietom, które zachowały godność do ostatniego tchnienia. Wszystkim tym, które - pozbawione należnych praw we własnym kraju - żyją w mroku, choć mamy XXI wiek. Wszystkim kobietom straconym podczas publicznych egzekucji na oczach dzieci i bliskich, bez litości ani sądu.
Ofiarowuję ją też mojej matce, która pomagała mi w każdej chwili, ucząc mnie wolności i oporu.

Latifa

Ja, dziewczyna z Kabulu, wychowana za okupacji radzieckiej, w czasach kolejnych rządów komunistycznych, zmieniających się w ciągu trwającej cztery lata wojny domowej, a potem zamknięta w czterech ścianach przez potworną władzę i pozbawiona w wieku szesnastu lat prawa do życia. - Chebeka Hachemi - Latifa