Te oczy wciąż żywą siłą płoną

 Niektóre portrety każą się zatrzymać. Tkwi w nich jakaś tajemnicza, przyciągająca siła. Może dzieje się tak za sprawą oczu? Może to one nakazują odwzajemnić spojrzenie, stanąć na dłużej?

 Chciałam dziś napisać o oczach, których żywość porusza i zrezygnowałam z własnych słów, kiedy przypomniała mi się Dora Gabe (bułgarska pisarka) i kilka jej słów, które do mnie wracają jak bumerang.

 Niech ona powie za mnie...

 

Anton Graff - Portret kobiety

 

 

Portret

Portret stary spogląda na mnie ze ściany

oczami jasnoniebieskimi,

niebieską rozlewając światłość.

Na czarnym aksamicie z okrywą jedwabną,

ręce, jedna na drugiej złożone.

Senna cisza na jego ciele,

tak bliska i daleka,

zapadła i leży pięć wieków nieruchoma.

Czy jest rzeczywistością?

czy jest tylko -

zjawą na dziwnym świecie i snem?

 

Świat się kręci jak szalony,

a on na mnie niemo patrzy,

i wzrok jego przenika,

w moją krew się wlewa

nieśmiertelny wzrok - wciąż żywą siłą płonie! -

 

Chodź,  ratuj mnie przed światem,

połóż rękę, niech poczuję ciepło

i szlachetność twoją,

i w czystości twojej -

niech stopię duszę co do kropli.

 

"Portret" - Dora Gabe (tłumaczenie © Skarlet B.I.)

 

Te oczy żywą siłą płoną ponad 2400 lat. Fresk przedstawiający kobiecą twarz namalowano w trackim grobowcu. Na zdjęciu nie widać głębi spojrzenia, które mnie poruszyło i na zawsze zapisało się w pamięci.

Zwykła i niezwykła twarz Desisławy (fresk z XIII wieku w cerkwi w sofijskiej dzielnicy Boyana)

Jan Mrkvicka - Bułgarka (obraz z 1931 roku)

 Dora Gabe, którą wspomniałam była poetką i pisarką piszącą dla dorosłych i dla dzieci, związaną między innymi z Polską. W 1920 roku założyła bułgarsko-polski klub. Przyjaźniła się z Marią, żoną poety Jana Kasprowicza, z Witkacym i Leopoldem Staffem.

 Izidora Gabe (1886-1983) - absolwentka filologii francuskiej w Genewie i Grenoble, była też tłumaczką, także języka polskiego. Bułgarskim Czytelnikom przybliżyła twórczość bardzo wielu polskich poetów.