Siła przed prawem (Maksia i Azorka dialog o wolnym szczekaniu)

 

- Maksiu, to ty? 

- Ja, ja. Kto szczeka? 

- Ja, Azorek. Jak się masz, psi synu? 

- Tylko bez żartów, bo jestem wściekły nie na żarty i rzuciłbym się ze złości nawet na psa policyjnego!

- Oj, oj, chyba pan cię znowu zaprowadził do tego brytana, co to ci zawsze kość wydziera i za pośladek łapie...

- Eee... 

- Przyznaj się, a nie łżyj jak pies! 

- No! no! wyrażaj się przyzwoicie, bo cię wyekspediuję do wszystkich donnerwetterów! ty.. ty...

- Nie gniewaj się, kamracie. Domyślam się: pewnie ci ktoś nadepnął na ogon tak boleśnie, jak wtenczas, kiedyś się dobierał do salami... pamiętasz? 

- Nie zgadniesz, szczeniaku. Sam ci powiem. Wrrr... Cała psia krew się we mnie kotłuje ze złoś­ci! Wiesz, jak lubię szczekać. To moja pasja! Szczekam w dzień i w nocy z całej mej pieskiej mocy. Choć z tego żaden zysk, nie zamknie mi się pysk... Ha, ha, ale mi się zrymowało...

- No opowiadaj, opowiadaj...

- Wiesz, że na ulicy lubię sobie wyszczekać prawdę. Ale ludzie gorsi od psów. Przyszli wczoraj do naszego domu, uzbrojeni strrraszliwie, i kazali mi nałożyć kaganiec na mordę, no i nakazali, żebym nie szczekał publicznie... dasz wiarę?! A mojego pana ukarali za to, że jednego gościa chapsnąłem za łydkę... taką miał fizjomordę... wrrr... nie mogłem go znieść. Widzisz, co za bezprawie! nie pozwalają wyszczekać, co myślę!

- Tak, tak, Maksiu, siła przed prawem! A odwiedź mnie kiedy, to sobie zrobisz ulgę, bo w moich stronach można szczekać do woli. 

- Wpadnę z panem. Adieu!

- Adieu! 

 

©

Wyszczekane żale Maksia z psiego na język ludzki przełożyła Skarlet - na motywach dialogu z roku 1918.