Gdyby ciocia miała słupy, to by był... telegraf

 Dyzio Marzyciel już tu u mnie był przy okazji przyglądania się niebu błękitnemu (ilekroć patrzę na obłoczki płynące, on natychmiast się pojawia). Ze wspólnego (z Dyziem) gapienia się nie wynika oczywiście, że widzimy to samo. Niewykluczone, że z zadartą głową pomarzymy 14. kwietnia. Dawno przeze mnie nieodwiedzany kalendarz nietypowych świąt informuje, że to dzień patrzenia się w niebo.

 Dyzio pewnie westchnie i pomyśli:

 I szkoda, że całe niebo

 Nie jest z tortu czekoladowego...

 Leżałbym sobie, jak leżę,

 Na tej murawie świeżej,

 Wyciągnąłbym tylko rękę,

 I jadł... i jadł... i jadł...

 A ja? Jeszcze nie wiem. Może też westchnę, jeśli niebo po zmroku będzie rozgwieżdżone.

 Lubię wieczór, bo ma w sobie romantyzm. Może między innymi dlatego, że wiele w nim tajemniczości. Księżyc rzuca trochę światła na sekrety ukryte pod czarnym płaszczem, ale nigdy nie odsłania ich całkowicie...

Ⓒ

_____

_____

_____

 

I z innej beczki...

Na pewno kiedyś wspominałam, że w minionych wiekach (w epoce bez internetu) pociąg do pisania tego i owego wcale nie był mniejszy, niż dziś. Gazety wypełniały artykuły, grafiki, wiersze nadsyłane przez anonimowych twórców. W listach, niektórzy czytelnicy pytali panów dziennikarzy o to i owo. Czytając stare wydania rzucam czasem okiem na odpowiedzi redakcji, bo nierzadko wywołują uśmiech.

 

Zapraszam do roku 1887.

Mundziowi z Torunia: Że się pan osobiście znasz z sułtanem tureckim, to cóż nas to może obchodzić?
Fredzi ze Wspólnej: Pytasz pani, jaką drogą dostaje się na stałe do... haremu na wschodzie? Trzeba, proszę pani, dobrze wyglądać... przez lufcik.
Sabinowi Turskiemu: Pański "Czarny strój" jest tak czarny, że mógłby nam szpalty... zawalać. Nie damy.

Gagatkowi: Piszesz pan rzecz którą nazywasz poematem, posłuchaj pan:

"Życie, mosanie, to tego ten,
Niby, jakby to powiedzieć
Wieczny sen, wieczny spleen.

Dużo życia bywa scen,
Bardzo proszę siedzieć..."
Czy pan czasem nie chory, panie Gagatek?
Piotrkowianinowi: Dziękujemy. A może by pan nas częściej obdarzał tego rodzaju wiadomościami? 

Pani Annie: Nie, szanowna pani, książę Bismarck nie jest naszym korespondentem.
Pani Grom. w K: Gdyby ciocia miała... słupy, to by był... telegraf!

Życzę uśmiechniętego dnia.