Chodzi o to, żeby być szczęśliwym...

 Przy lampkach o knotach chwiejących się, nie dających światła, krawcy, przekupnie, kucharze, siedzą w kuckach, prawie nadzy, z oczami błyszczącymi światłem bez promieni, właściwym źrenicom wężów. Głowy ich inteligentne, kończyny wątłe, ciało żółto brunatne. Nie przestają cmokać swoich ciemnych fajek, w których tytoń indyjski, przesiąknięty roztopionym cukrem i wodą różaną, rozlewa nieokreśloną woń, co zamiast podniecać, jak zapach bazarów arabskich, usypia i upaja...

 To zapach Indii i zapach mojej kolejnej podróży odbywanej inaczej. Inaczej - nie znaczy źle.

 Nigdy nie przypuszczałam, że jakiś szalony wirus przywiąże ludzi do miejsca. Nie chcę czuć się jak motyl miotający się w sieci. Można uwięzić ciało, ale nie można uwięzić duszy. Uciekam więc...

 Odkąd dorosłam, nigdy moja cielesna powłoka nie była skazana na bycie w tym samym punkcie świata tak długo, ale i nigdy nie pokonywała olbrzymich odległości w tempie, w jakim może się przemieszczać tylko wyobraźnia. To dzięki niej zamknięcie nie boli ani trochę. Ciekawość pogania.

 Pomyślałam: Indie. I jestem. Zapalam dymiące kadzidełka. Różany aromat miesza się z jakimś innym, ale nie przestaje dominować.

 W świątyni bogini Kali tłumy ludzi. Kapłan przygotowuje się do złożenia ofiary. Obok, pawilon przykryty spiczastym dachem podtrzymują kolumny z szarego kamienia kontrastującego ze znajdującym się w centrum smukłym, ciemnym słupem. To Shivalingam obsypywany kwiatami przez kobiety, niektóre polewają go wonnościami i wodą z Gangesu, inne rzucają się na kolana. Barwność, malowniczość widowiska tłumi wszelkie, filozoficzne refleksje.
 W kierunku przechodzących cudzoziemców wysuwa się wychudzona ręka.

 - To święty, to asceta. Żyje z drobnych monet rzucanych mu przez pielgrzymów - wyjaśnia oprowadzający kapłan. - Wszyscy ludzie szukają szczęścia, ale droga prowadząca do celu może być różna. Wy, ludzie Zachodu, biegacie za pieniędzmi, dobrobytem, zbytkiem. U nas wielu sądzi, że lepiej wyzbyć się wygód, aby w tym życiu wielbić naszą nieśmiertelność.  Nikt nie wie, co jest lepsze. Chodzi o to, żeby być szczęśliwym i nie przeszkadzać innym, nawet jeśli ich sposób postępowania nie odpowiada naszym gustom.

  Do świętej dzielnicy sięga jedno ramię Gangesu. Według bramińskich legend ta najświętsza ze wszystkich rzek wypływa z głowy boga Shivy. Po rozdeptanych kwiatach leżących na śliskich schodkach, schodzą do niej pielgrzymi. Zanurzają się, wierząc w oczyszczające działanie wolno płynącej wody. Na szukających odpoczynku czeka na brzegu zadaszona weranda ozdobiona naiwnymi, a jednocześnie niezwykle wdzięcznymi malowidłami.

 Następnego dnia, już w innym miejscu, stary bramin ze świętym sznurem na szyi, z rękami pomarszczonymi, złożonymi w czarkę, śpiewa, składając ofiarę słońcu z odrobiny tej brudnej, ale świętej wody, na cześć przodków, pozbawionych światła dziennego. Brahma, niech się spełni dobroć twoja.

 Troszkę dalej pokorni duchem pragną, by mlekodajna krowa skorzystała z dobroczynnej kąpieli. Ale zwierzę upiera się, nie chce zanurzyć się w płynie, gdzie gniją lotosy. Indus nie będzie jej bić. Używa różnych sposobów, namawia jak matka - delikatnie popycha, prosi, głaszcze i prawie wnosi do rzeki. ©️

 

 Moje opowiadanie opiera się na wspomnieniach Jules'a Bois z pobytu w Indiach; dzięki jego pamiętnikowi z 1904 r.  mogłam odbyć tę podróż.

 Obrazy w tekście są z XVII-wiecznego rękopisu.