I zgoła problem to niedowiedziony, który z dwóch gorszy: głupi czy uczony?

 Podobno  pesymista twierdzi, że gdy człowiek nie ma szczęścia, to nawet łajdakiem nie może zostać. Nie mam pewności, czy rzeczywiście tak jest? może jednak troszkę w tym prawdy? Niektórym szczęście pod nos podsuwa dobre przypadki, czasem pojawia się w nieszczęściu. Przydatne jest na pewno. 

 Stare przysłowie mówi, że lepszy łut szczęścia, niż funt rozumu. No nie wiem... z poszukiwania recepty na właściwe proporcje wagowe - rezygnuję (przypuszczam, że nie istnieje). 

 O szczęściu ludzi rozumnych można czytać w bajkach i starych powieściach; gdzie szczęście panuje, tam rozum szwankuje - informują powiedzenia sprzed wieków i zadziwiające, że ta ocena powtarza się wcale nierzadko. Jaka jest prawda? 

 

Na tym tu świecie rozumu nie kupi: 

Niejeden żyje pod sto lat - a głupi! 

Inszy z pieluchy ledwo się gramoli, 

A już ma we łbie sapienti do woli. 

Aleć to jeszcze gadać o tem wiela, 

Kto przedniejszego zażyje wesela, 

I zgoła problem to niedowiedziony,
Który z dwóch gorszy: głupi czy uczony?

Gadają: mądry - a pal-że go kaci! 

Kto mu za mądrość chocia tynf zapłaci 

I cóż, że we łbie ma niby to widniej
Kiedy on przytem nie jada po trzy dni...
Nie dadzą szatek za najmędrsze słowo,
Stancji uczoną nie zapłacisz mową,
Ksiąg nie ukąsisz, inkaustu nie łykniesz...
No! zali teraz: - "Vivat mądrość!" - krzykniesz?!

Tymczasem głupi dobytku przysparza:
Dokupi roli, sprzętów, inwentarza,
Pojmie se żonę i z podwiki gładkiej
Ma zasię mnogie i wesołe dziatki,
jeść i pić może, ile starczy mocy,
Mile mu płyną i dzionki, i nocy... 

I któż pytanie rozwiąże mi ono: 

jaką mieć głowę: głupią czy uczoną?

 

Or-Ot 1895 r.