Święta, święta, a po świętach...

 ... bywa różnie. O tym, jak to drzewiej bywało opowie historyjka sprzed lat prawie 135. Opowiastka jest satyrą podszyta, ale przecież w każdym żarcie jest jakaś prawda...

Rozkosze świąteczne 

-1887 rok-

Wczesnym rankiem dzwonek z wieży sygnaturką woła,

Baba z chłopem rychło kroczy święcić do kościoła.

Dziad kulawy czułym głosem prosi o jałmużnę,

I pacierze cięgiem klepie, litanije różne.

A gromada chłopów bieży, kędy dzwonek z wieży.

___

Po kościele do chałupy pędzi wnet gromada,

Matuś znosi mięsa kupy i na stole składa.

I łykają wciąż gorzałkę, tak siarczystej mocy,

Aby zalać ino pałkę w dzionek Wielkanocy.

Piją, jedzą, bo to święta! - Niech każdy pamięta!

___

A we dworze dom otwarty, zeszli się sąsiady.

Lecz cóż robić? trza grać w karty, innej nie ma rady.

___

Tu córunia Filomena pozostała sama i duserów czułych słucha pięknego Adama,

Bo jej milszym jest nad gości przedmiot jej miłości.

___

 I... po świętach

Znikły święta... Wszystkie blade twarze...

Jest niestrawność już przeklęta.

Gdzie są konsyliarze?!

Sam pan chory, pani chora, brzuchy na kształt dyni.

Jadą leki i doktory, proszki i... ricini.

Oprócz jęków cisza głucha. Przesyt i ból brzucha...