A to mój dom był, gdzie najgęstsze lasy

Ciemno-zielony w mgle złocistej
Wśród ciszy drzemie uroczystej
Głuchy smrekowy las.

Na jasnych, bujnych traw pościeli,
Pod słońce się gdzieniegdzie bieli
W zieleni martwy głaz.

O ścianie nagiej, szarej, stromej,
Spiętrzone wkoło skał rozłomy
W świetlnych zasnęły mgłach.

Ponad doliną się rozwiesza
Srebrzystoturkusowa cisza
Nieba w słonecznych skrach.*

 

 Ciekawa świata napisała o lesie, o skazanych na zagładę drzewach. Kto wydaje wyroki? Homo sapiens - człowiek rozumny. Rozumny, bo tak wynika z tłumaczenia. W praktyce - różnie bywa.

 Przeczytałam tekst o lesie. Pojawiła się myśl... Szeroki dostęp do wiedzy, powinien być gwarantem słuszności podejmowanych decyzji. Kiedyś było trudniej - pomyślałam. Może ludzie (w jakichś sytuacjach) nie zdawali sobie sprawy, że, że, że... 

 I odezwał się głos sprzed kilku wieków.

 

1563 rok

Satyr 

Albo dziki mąż, Jana Kochanowskiego 

Zygmuntowi Augustowi Królowi Polskiemu przypisany.

 

Panie mój (to największy tytuł u swobodnych)
Nie mogę mieć na ten czas darów tobie godnych:
Racz i ty moją tę kwapioną
Pracę za wdzięczną przyjąć, a swą przyrodzoną
Ludzkość okazać, przeciw tej leśnej potworze,
Która się tu śmie stawić na twym Pańskim dworze.
 
Satyr
Tak jako mię widzicie, choć mam na łbie rogi,
I twarz nie prawie cudną, i kosmate nogi:
Przedsięm uszedł za Boga w one dawne czasy,
A to mój dom był zawżdy, gdzie najgęstsze lasy.
Aleście je tak długo tu w Polsce kopali,

Żeście z nich ubogiego Satyra wygnali;
Gdzie spójrzę, wszędy rąbią, albo buk do huty,
Albo sosnę na smołę, albo dąb na szkuty.
I muszę ja podobno, przez ludzie łakome,
Opuściwszy jaskinie i góry świadome,
Szukać sobie na starość inszego mieszkania,
Gdzieby w ludziach nie było takiego starania.
O wy biedne pieniądze: wszak i drew po chwili
Nie najdą, żeby sobie izbę upalili.

 

 

 Ciekawa świata napisała: Las to miejsce produkcji, drewno było, jest i będzie pozyskiwane i tego się nie zmieni i nie ma co z tym walczyć. Uważam, że walczyć trzeba ze sposobem pozyskiwania tego drewna i patrzeć leśnikom na ręce, ile tak naprawdę tego lasu przybywa.

 Wyważone słowa. Mądry apel. Oby frunął dalej i dalej...

___

 

* Kazimierz Przerwa Tetmajer

   W tekście obrazy Juliana Fałata

 

Napisałam TO i OWO:

5 grudnia Kolorowy jarmark próżności ⟶

2 grudnia Jedna pani, drugiej pani... ⟶