Chodź pan, wystygnie kawa! (Aaaa...psik!)

___

 

 Usłyszałam kiedyś, że katar leczony trwa tydzień, nieleczony - 7 dni. Aaa...psik! - wtrącam między słowami... No cóż, nie będę się pieklić z powodu spotkania z katarem. 

 - Każda minuta złości to strata 60 sekund szczęścia - mówię sama do siebie i zapraszam do towarzystwa pana Adama - poetę. Lubię go za lekkość. Lubię jego zwierzenia - zderzenia romantycznej duszy z duszą... hm... mniej romantyczną (delikatnie mówiąc). Zwykle na końcu historii o spotkaniach dla poety niekończących się happy endem, słychać nutkę ironii, cień humoru.

 

Ja ją kochałem, tak mi się zdaje,

Bo cudną była w szesnastej wiośnie:

Umiała patrzeć na mnie miłośnie

I rwać mi serce w nadziemskie kraje.

A więc w jej oczach pełnych tęsknoty

Tonąłem wzrokiem i tak na jawie

Śniłem o różach, które ciekawie

Ponad jej włosów wybiegły sploty,

Tak że je zrywać ustami chciałem,

I byłbym przysiągł, że ją kochałem!

 

Ja ją kochałem, ach! jestem pewny! 

Bom często błądził w noc księżycową, 

Przypominając mojej królewny 

Każde spojrzenie i każde słowo. (...)

 

Różowa ze snu, w słońcu przejrzysta,
Stała przede mną jasna i czysta.
Zamiast brylantów na złote włosy
Jaśminy kładły kropelki rosy,
I tak oblana światła otokiem
Jeszcze mnie swoim paliła wzrokiem.
A ja zmieszany mówiłem do niej
O drzew szeleście i kwiatów woni,
Lecz ją znudziła moja rozprawa,
Bo rzekła:

"Chodź pan, wystygnie kawa".

 

Adam Asnyk (1867 r. - Legenda pierwszej miłości)

 

 Może i mogłabym napisać dziś coś jeszcze, ale... aaa-psik!... nie daje mi spokoju katar...

 ___

 ___   

 

 Zdarzyło mi się kiedyś mieć wielką ochotę podyskutować z panem Adamem, a zaczęło się niewinnie.

 Ręce na klawiaturze wystukiwały zdanie: świat idzie do przodu... i nagle usłyszałam diabelski śmiech:

 - Ha, ha, ha - kpił bez słów jakiś czart.

 Zgodzić się, albo się nie zgodzić (z diabelską kpiną)? Oto jest pytanie...

 O tym, co było dalej - opowiadam TU →